Dit is fragment nummer 35 van het boek “Wembley” van Richard Osinga.
Krassen op vrijdag
Wanneer ik uit de moskee kom, sla ik een kruis en bid ik weesgegroetjes. Ik moet er nog aan wennen dat ik moslim ben. Soms vraag ik voor het slapen gaan Maria om vergeving ik weet dat ze begrijpt waarom ik het heb gedaan.
Ik heb weinig contact met de anderen in de moskee. Het zijn Arabieren, tipo tipo, ze praten met elkaar zonder te lachen. Hun stemmen zijn schor en hun blikken zijn hard.
Ik loop de straat zonder zijstraten uit, richting driesprong, waar de trams rijden. Het is een heel stuk lopen naar mijn huis, maar het is lekker weer en op een dag als vandaag is lopen het heerlijkste wat er is. Ik voel de spierpijn in mijn handen, mijn nek en mijn armen, maar mijn benen voelen niets. Mijn benen zijn sterk.
Vlak voor de kantoren boven de snelweg kom ik langs een tabakswinkel. Ik ga naar binnen en koop een kraslot. Dat is mijn gewoonte op vrijdag. Ik ga naar de moskee, ik sla een kruis, ik koop een kraslot.
Leolo heeft me uitgelegd wat een kraslot is. Je krast vakjes open en je ziet prijzen staan. Als je drie keer dezelfde prijs hebt, heb je gewonnen. Je hoeft er niet voor te kunnen lezen, al is het handig wanneer je de cijfers kent. Leolo heeft vaak gewonnen zegt hij, maar de echte grote klapper komt nog. Leolo weet waar hij het over heeft. Die klapper komt eraan.
Leolo zegt: ‘Het hele leven is een grote gok. Jij bent een gok. Ik ben een gok. We zijn allemaal een gok en dan gaan we dood.’
Het klopt dat ik een gok ben.
Dit was deel 35 van de roman ‘Wembley’ van de Nederlandse schrijver Richard Osinga. Klik op de link ‘Naar het begin’ om vanaf pagina 1 te beginnen. Verschillende Nederlandse weblogs hebben een deel van het boek gepubliceerd, een ontzettend leuk idee!
Richard’s boek ligt overigens vanaf 1 juni in de winkels, een ‘echt’ boek leest natuurlijk wel zo prettig op het strand :)